آرزوها و درد دل هایشان را با امام زمانشان روی کاغذ نوشتند و نامه های هر کلاس را به یک بادکنک گره زدیم.

نوشته بودند: سلامتی خودتان.
نوشته بودند: سربازت شوم.
نوشته بودند: خواهر برادر.
نوشته بودند: موفقیت ایران
نوشته بودند: ماشین آریسان
نوشته بودند: شهید شوم.
و…
و…
و بیش از همه آرزو کرده بودند: زهور کنید. ذحور کنید. ضحور کنید. ظحور کنید. زحور کنید.

دعای فرج پخش شد و بادبادک ها در حلقه ی نگاه آرزومند بچه ها از دست پر مهر معلمانشان به آسمان پرواز کرد.

آقا به حق دعای خالصانه ی این کودکان:
ظــــــــــــــــــــــــــــــهور کــــــــــــــــــــــــــــــــــن